Bij mijn verhaal over Cardinal Vowels vorig jaar noemde ik al de nauwe relatie met fluiten. Bij mijn weten is daar nooit eerder op gewezen. Na nog wat experimenteren met het fluiten (hoorbaar en onhoorbaar) van Somewhere Over The Rainbow, etc., wil ik nu ook de relatie met palatale-velaire-uvulaire-faryngale consonanten daarbij betrekken. Uitgaande van een fluitbereik/beheersing van ± 3x12 halve tonen zou je wellicht een potentieel van ± 36 (tonglichaam) plosieven en fricatieven kunnen veronderstellen, en evenzovele klinkerplaatsingen in hetzelfde gebied. Articulatorisch fonetisch onderzoek als dit geniet (kennelijk!) niet veel belangstelling meer: de articulatorische fonetiek dreigt zelfs (ten tweede male) kopje onder te gaan. Maar. Van alle dieren heeft onze soort wel het meest fantastische, veelzijdige en (soms) buitengewoon fraaie en ontroerende vocale potentieel. Dus...?