Spraak die door sprekers snel is uitgesproken verschilt zowel segmenteel als temporeel van spraak die op normaal tempo wordt geproduceerd. Bij een snel spreektempo is 'gereduceerde articulatie' vrijwel onvermijdelijk. Daarnaast passen sprekers een niet-lineaire manier van versnellen toe: sommige stukken worden meer verkort dan andere. In dit onderzoek werd het verwerkingsgemak van 3 snelle-spraakcondities vergeleken: (1) natuurlijk geproduceerde (perfect verstaanbare) snelle spraak; (2) kunstmatig versnelde spraak die het temporeel patroon heeft van natuurlijk snelle spraak; (3) kunstmatig lineair versnelde spraak (met dus het temporeel patroon van normaal-tempo spraak). De verwachting was dat conditie (3) het makkelijkst te verwerken zou zijn en (1) het minst omdat hoe meer een woordvorm lijkt op de 'canonieke vorm', des te makkelijker is het voor de luisteraar om deze te 'mappen' op het mentale lexicon. De resultaten bevestigden deze verwachting. De menselijke niet-lineaire manier van versnellen is kennelijk niet bedoeld om het de luisteraar makkelijker te maken, maar de spreker is beperkt. Verder is de luisteraar gebaat bij een zo redundant mogelijk spraaksignaal.